Bart Kelholt (1946)

Ooit raakte Bart Kelholt gefascineerd door plattegronden. Die inspireerden hem dermate dat hij langzaamaan architect van zijn eigen ruimtes werd: hij trok de muren van die plattegronden op, maar dan op basis van zijn eigen denkbeelden. En zo ontstond een binnen- en een buitenvorm met soms ook een dak. Het werden rudimentaire, architectonische objecten in brons gegoten. Door zijn werkwijze kreeg hij de beschikking over een grote verscheidenheid aan modellen: de ene keer waren het gebouwen, de andere keer meer kastachtige of industriële vormen. Soms gesloten, dan weer open. Het gaf hem de mogelijkheid te spelen met interieur en exterieur. En nooit was er een vooropgezet plan; het ene beeld vloeide voort uit het andere.

Tegenwoordig werkt Bart Kelholt nog zelden vanuit bestaande plattegronden. Eerder is hij nu architect van het gehele bouwsel. Weliswaar gaat hij nog steeds primair uit van het exterieur, maar daarmee ontstaat nu geleidelijk aan ook een soort van interieur. Als kijker kun je alleen vermoeden wat zich daarbinnen afspeelt. Onlangs veranderde hij het constructieproces van zijn objecten door te werken vanuit een serie wassen plaatjes, die hij in brons giet en later aan elkaar last. Dat geeft hem meer mogelijkheden en zo krijgt hij invloed op het lijnenspel aan de buitenkant. Van dichte, massief opgetrokken muren werd de opbouw in de laatste jaren meer open en transparant. De basis blijft de geometrie in al zijn objecten; die biedt hem structuur en geeft houvast. Juist doordat Kelholt dit werk al jaren maakt en de werkwijze door en door kent, ontstaan er steeds weer nieuwe mogelijkheden, daar zit geen eind aan.